Recoleta en de Franse keuken

Een nieuwe week, een nieuw verhaal

Het leuke aan het schrijven van deze blogs is dat ik mezelf moet “dwingen” te reflecteren op wat ik de afgelopen week heb gedaan, wat me is opgevallen etc. en hoe ik me daarbij voelde. Je beseft dan pas hoeveel je eigenlijk intussen alweer vergeten bent. Dus wanneer ik terugdenk aan wat ik deze week heb gedaan, is het eerste wat bij me opkomt een complete leegte. Ik kan werkelijk he-le-maal niks bedenken. De eerste dagen van de week gingen in een flits voorbij zonder dat er ook maar íets noemenswaardig was gebeurd. Soms heb je dat. Je gaat naar je stage, je trotseert de subte, je doet je ding, je gaat naar huis, je doet je boodschappen, eet, kijkt wat series, neemt een lang warm bad en gaat slapen. En toen was het ineens donderdag. Donderdag had ik een activiteit gepland waarbij we door de wijk Recoleta gingen wandelen. No offense, maar de groep die ik mee had was behoorlijk saai. Soms heb je dat ook. Er was gewoon geen klik. Het leek alsof ze er weinig zin in hadden, en om heel eerlijk te zijn had ik er daardoor ook geen zin in, net als mijn mede-stagiaire. Zelfs het weer zat tegen. Het had dus alle ingrediënten in zich voor een gezellig uitstapje.

Eerst zijn we naar de Floralis Genérica gelopen: een grote metalen bloem van 23 meter hoog en waarvan de bladen sluiten bij zonsondergang en weer openen om 8 uur ’s morgens. Elke dag opnieuw. Ofja, dat zou het geval moeten zijn. Toen ik met de groep bij de bloem aankwam, was ik er niet zeker van of ‘ie nu open of dicht was. Het leek alsof het ding halverwege niet meer wist wat te doen en maar besloot alles erbij neer te gooien. “Vandaag gaan we niet open, noch dicht. ” Dus daar was ie dan: de floralis genérica, half open/gesloten, maar nog steeds mooi om te zien. Tegen half 3 liepen we richting het beroemde kerkhof waar o.a Eva Perón begraven ligt en waar we om 15h een gratis Spaanstalige rondleiding zouden krijgen. Dit was immers elke dag zo, jaar in jaar uit. Eenmaal aangekomen vraag ik aan een van de bewakers waar de gids blijft. De volgende teleurstelling: De gids kwam vandaag niet, en ze hadden geen flauw idee waarom niet.

- “Maar, normaal is er toch elke dag om 3uur hier een rondleiding in het Spaans?”
- “Ja klopt”
- “ Maar nu dus niet?”
- “nee, nu niet.”
- “En die in het Engels?”
- “Ook niet”
- “komt de gids ooit nog wel?”
- “weet ik niet”

Fantastisch. Deze dag kon niet beter gaan. Het enige wat ik nog kon doen was vragen waar dan op z’n minst Eva Perón begraven lag op het immense kerkhof. Misschien dat de man dat dan wel wist. Het was even twijfelachtig, maar godzijdank kon hij toch nog enige instructies geven hoe we er moesten komen. Want dat is wel even iets wat je moet weten. Dit kerkhof is niet zomaar een kerkhof, maar een kerkhof met een oppervlakte van 5,5 hectare met meer dan 6000 graven en mausolea waarvan tientallen worden beschermd als nationaal monument en waar de graven van enkele van de meest opmerkelijke politici en publieke figuren van Argentinië liggen. Het is er zo groot dat de plaats de indruk geeft van een echte stad met brede straten en smalle steegjes. Een waar labyrint. Duizenden families liggen er begraven en bij elke tombe kun je naar binnen kijken, waarbij je de doodskisten kunt zien liggen. Sommige mausolea zijn nieuw, modern en goed onderhouden. Maar er zijn ook genoeg mausolea die wat ouder zijn, en dan krijgt het al snel iets naargeestigs: een ijzeren hek voor de tombe die onder de spinnenwebben zit en scheef hangt, een gebroken ruitje in de deur waardoor je recht op een oude doodskist kijkt waar 3 centimeter stof op ligt, met een of ander oud vaal kleedje die de doodskist nog maar half bedekt en waarbij het mausoleum wordt “bewaakt” door enkele zwerfkatten. Fascinerend. En naargeestig.

Maar goed, het kerkhof is echt de moeite waard om te bezichtigen, hoewel het is aan te raden dit met een gids te doen. Dan krijg je meteen de hele geschiedenis mee en enkele verhalen van bepaalde mausolea. Dat maakt het allemaal nog net wat interessanter vind ik persoonlijk. Oh en wat betreft die rondleiding kwam ik er trouwens later die dag achter dat ze vanaf de vorige dag de gratis rondleidingen hadden afgeschaft. Uiterst toevallig en jammer.

Om dit toch wel ietwat negatieve verhaal een positieve draai te geven: zaterdag ben ik naar de “fería de la cocina francesa” geweest: een markt met tientallen kraampjes met Frans eten. En de meesten weten intussen: daar waar eten is, is Senna! Crème brûlée, eclairs au chocolat, frietjes, omelet, tig verschillende gebakjes, verse Franse broden waaronder olijvenbrood, vleesgerechten, noem maar op. Het was er! En ik? Mijn geluk kon niet op. Ik heb me die hele middag volgepropt met alle lekkernijen die ik er maar kon vinden wat alles toch uiteindelijk wel weer heeft goedgemaakt. Eten maakt je gelukkig. En moe. En uiteindelijk ook misselijk. Maar het was het allemaal waard.

En kijk, ondanks dat er niks in me opkwam, staat er zowaar toch weer wat op papier!

Observaties:
- Bussen zijn een ramp. Geen idee wanneer je eruit moet en welke route ze rijden. Grote kans dat als je instapt, je verdwaald bent zodra je uitstapt. De meeste buitenlanders die ik spreek, vermijden dan ook ten alle koste dit vervoersmiddel.

- Wanneer hier iemand afstudeert, dan kun je die persoon buiten de universiteit gaan opwachten en helemaal ondergooien met eieren, meel, wasmiddel, theekruiden, confetti, etc. Zo erg dat die persoon nauwelijks nog kan ademen door al die lagen van kledder heen. Het was interessant en leuk om mee te maken, maar als ik diegene zou zijn, dan zou ik waarschijnlijk liegen over mijn afstudeerdatum.