Een tweede verhaal!

Dankzij jullie enthousiasme, bij deze een tweede verhaal!

Terwijl ik dit schrijf, lig ik languit op de bank met gevoelloze benen en pijnlijk gevoelige voeten. Ik ben me ervan bewust dat ik lichtelijk overdrijf, maar dat neemt niet weg dat ik volledig gesloopt ben. Vandaag is het namelijk zondag, en elke zondag is er in de wijk San Telmo een vlooienmarkt. Nu zul je denken, wat heeft een vlooienmarkt daar nou mee te maken, maar voordat ik daar op in ga wil ik eerst even kwijt dat die vlooienmarkt echt een aanrader is! Ik ben zelfs zo enthousiast dat ik er volgende zondag weer heen wil!

Maar goed, om jullie dus een beetje een indruk te geven van San Telmo en te laten inzien waar mijn enthousiasme, gevoelloze benen en pijnlijke voeten vandaan komen:

San Telmo is een van de oudste wijken van Buenos Aires, waarin je ook, net als bij Café Tortoni, weer een beetje terug gaat in de tijd met haar smalle straatjes met kinderkopjes en koloniale huizen, allerlei pittoreske pleintjes, barretjes en restaurantjes. Nu zijn deze huizen en smalle straatjes er natuurlijk altijd, maar op zondag heb je wat extra's, namelijk: de vlooienmarkt. De smalle, oude straatjes zijn dan gevuld met kraampjes met allerlei diverse spullen, van standaard souvenirs tot handgemaakte kunst en tweedehandse woondecoratie. Dit alles wordt afgewisseld met tango-optredens op de talrijke pleintjes, muzikanten die her en der spelen en eetkraampjes waarvan de heerlijke geur je doorheen de hele wijk blijft achtervolgen.

Kortom: Helemaal fantastisch.

Nu had ik alleen de grootte van deze markt volledig onderschat. Enthousiast liep ik van het ene naar het andere kraampje. Er kwam werkelijk geen einde aan. Ik moet er ook even bij vermelden dat ik een Argentijnse jongen, Pablo, bij me had die als gids fungeerde. Ook hij vond het fantastisch en kreeg in zijn enthousiasme het geniale plan om na de markt vanuit San Telmo nog even een "stukje" verder te lopen en meteen de wijk Puerto Madero erbij te pakken, het havengebied van BA.

Ondanks dat Puerto Madero grenst aan San Telmo, vormen de twee wijken een gigantisch contrast. Daar waar San Telmo lekker pittoresk, historisch en gezellig aandoet, is Puerto Madero juist modern en industrieel. In dit gebied liggen de luxere hotels en de meer exclusieve restaurants. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vrij weinig heb met dit deel van Buenos Aires. Persoonlijk vond ik het leuk om eens gezien te hebben, maar ook niet meer dan dat.

Dit uitstapje was dan voor Pablo misschien een kleinigheidje met zijn 1m90 waardoor hij met zijn lange benen door de straten leek te zweven, maar het was een ware uitputtingsslag voor mij. Ik zweef blijkbaar niet zo.

Dus, nu weten jullie in ieder geval waarom ik zo gesloopt ben en waar mijn enthousiasme m.b.t. San Telmo vandaan komt.

Maar, ik ben begonnen met te vertellen over het laatste wat ik heb gedaan deze week, wat betekent dat ik nu achterstevoren de week ga bespreken. Lekker logisch.

Zaterdag ben ik naar Palermo gegaan, de grootste wijk van Buenos Aires waar de meeste parken, bossen en pleinen liggen. Weer compleet anders dan Puerto Madero en San Telmo. Die zaterdag ben ik o.a. naar de botanische tuin gegaan. Iets wat ik altijd en overal de moeite waard vind om te bezoeken, omdat het een oase van rust vormt in de hectiek die een stad met zich meebrengt. Ik heb de tuin dan ook helemaal van voor tot achter verkend en eerlijk waar: het was er prachtig en heerlijk om te zijn.

Daarna dacht ik vol goede moed door te lopen naar 'Parque 3 de Febrero' dat op de kaart redelijk dichtbij leek te liggen. Ook dat was een verkeerde inschatting. Het zal wel aan mijn waardeloze conditie liggen, want tegen de tijd dat ik de rand van het park had bereikt, was mijn snelle tred veranderd in een soort van gesleep en gestrompel. Ik was tevergeefs nog op zoek naar een fiets waarvan ik ergens had gelezen dat je die bij het park kon huren, maar helaas: geen fiets te bespeuren.
Vervolgens werd het nog een graadje erger doordat ik een hongeraanval kreeg bovenop mijn vermoeidheid: een fatale combinatie zoals sommigen van jullie zich wel kunnen inbeelden.. ;) En zoals dat gaat in zo'n situatie, is er op het moment dat je eten nodig hebt en waar je normaal struikelt over de eettentjes in Buenos Aires, geen één restaurantje te bespeuren. Gelukkig zag ik uiteindelijk helemaal in de verte van een eindeloos lange straat iets van parasolletjes en tafeltjes staan. Met de laatste energie die ik had, sleepte ik mezelf richting een van die tafeltjes om vervolgens dankbaar neer te ploffen op een stoel. Eindelijk een moment om me op te laden, halleluja. Wanneer de meneer vroeg of ik wat wilde bestellen, vroeg ik simpelweg naar 'eten'. Wat dat eten was, maakte me op dat moment vrij weinig uit. Helaas stond het geluk niet aan mijn kant en antwoordde hij: "we serveren helaas geen eten, enkel drinken."

Grootste. Teleurstelling. Ooit.

Er zat niks anders op dan me weer uit de stoel te hijsen en mijn missie op zoek naar eten voort te zetten. Om een lang verhaal kort te maken, 10 min later slaagde ik er godzijdank wél in een plek te vinden waar ze eten serveerden en waarna ik met net voldoende kracht terug naar de metro kon lopen. Triest genoeg heb ik het Parque 3 de Febrero nooit écht bereikt, aangezien ik slechts de rand ervan heb gezien vanaf de andere kant van de straat (zo dichtbij en toch zo ver weg). Ik zal dus nog een andere keer terug moeten gaan. En deze keer liefst beter voorbereid. Het moet namelijk een gigantisch park zijn waar een volle dag voor nodig is om het park eer aan te doen met zijn oppervlakte van 50 hectare, 3 meren waar je met bootjes en waterfietsen op kunt varen, Plaza Holanda met de rozentuin , de brug, de dichterstuin met beelden van bekende schrijvers en de "Patio Andaluz". Nu ik dit zo schrijf, weet ik niet wat me bezielde om dit park 'even' te willen bezoeken.

Dan, weer wat verder terug in de tijd: vrijdag (geen zorgen, ik ga niet verder terug dan dit). Vrijdag had ik een andere missie: het was namelijk supermarkt-dag. De mensen die me een beetje kennen, kennen mijn liefde voor eten. Als je dat nog niet wist, dan weet je dat nu. Helaas heb ik sinds de dag van aankomst altijd mijn boodschappen gedaan bij van die "mini-supermarktjes" , die van alles een beetje hebben, maar altijd nét niet wat je zoekt waardoor je steeds thuiskomt met nét niks. Ik was dit zo zat dat ik besloot om afgelopen vrijdag te spenderen aan het zoeken van een echte, volwaardige supermarkt. Eentje met meer dan 3 rekken. Al snel kwam ik erachter dat er één op slechts 10 minuten lopen van mijn huis ligt: COTO. En wat was ik blij toen ik 'm zag! Boodschappen doen was nog nooit zo leuk! Tevreden kon ik eindelijk mijn winkelkar helemaal volgooien met lekkere dingen, waaronder allerlei soorten groenten en fruit, pasta's, sauzen, bonen, eieren, kazen, toetjes, overheerlijke koekjes (alfajores) etc. en....Brood. Niet dat ik bij die kleine supermarktjes geen brood kon halen, maar dit brood was anders en zag er echt verrukkelijk uit. Om je een indruk te geven hoe blij ik daarmee was: die nacht droomde ik dat mijn overheerlijke brood door andere mensen werd opgegeten nog voordat ik het zelf had kunnen proeven. Geschrokken werd ik wakker, maar was al snel opgelucht dat het slechts een droom was en dat mijn brood nog intact was. Kort daarna realiseerde ik me echter dat als mijn grootste zorg over brood gaat, terwijl ik pas 1,5 week in een nieuwe stad woon aan de andere kant van de wereld, ik me misschien lichtelijk zorgen moet gaan maken over waar mijn prioriteiten liggen.

Klein detail: In Peru was mijn bijnaam "panacha", wat in feite een persoon beschrijft die dol is op brood. Dat is bij deze dus nogmaals bevestigd.

Maar goed. Tijd om weer af te ronden. Nog even wat observaties ter afsluiting:

- Duiven zijn hier zo ongelofelijk sloom dat ik afgelopen week meerdere keren er bijna op ben gaan staan. Vraag me niet hoe.

- Wanneer men hier een auto wilt parkeren, heb je soms van die mannetjes op de hoek van een blok (cuadra) staan, zij worden 'trapitos' genoemd. Ze zeggen je auto te "beschermen" tegen mensen met kwade bedoelingen in ruil voor geld, maar in feite moet je ze betalen, wil je ervoor zorgen dat de trapito zelf je auto niet beschadigt.

- Het brood was heerlijk