De eerste week is bijna om!

Toen ik drie jaar geleden naar Peru vertrok om daar stage te gaan lopen, had ik een poging gedaan om een reisdagboek via deze website bij te houden. In 3 maanden tijd had ik weliswaar 2 updates geschreven. Terwijl ik dit schrijf doet me dat denken aan de ongeveer 25 dagboeken in allerlei varianten die mijn ouders me gedurende mijn leven gegeven hebben, omdat ik elke keer ervan overtuigd was dat ik het toch echt deze keer zou bijhouden, want dat boek zou het verschil maken. Ik was fout. Alle 25 keer.

En toch ben ik weer hier en maak ik mezelf opnieuw wijs dat ik misschien voor het eerst in mijn leven in staat ben om regelmatig wat updates te delen. Niet alleen met mezelf, maar ook met jullie. Eens kijken hoe lang ik het deze keer zal volhouden, want geloof het of niet, ik vind het leuk om te doen!

Dus, waar zal ik eens beginnen? Bij het begin natuurlijk:

19 april, om 21h05 vloog ik vanaf Schiphol naar Buenos Aires. Ik ben geen fan van vliegen, maar ik moet zeggen dat ik geluk had ivm de vele lege zitplaatsen in het vliegtuig, waardoor ik een hele rij van 3 stoelen voor mezelf had, in andere woorden: ik kon met mijn 1.61m languit liggen, de hele nacht. Dus na een vlucht van 13h, kwam ik 's morgens om 6h lokale tijd aan. Ondanks de acceptabele nachtrust voelde ik me gammel en strompelde ik richting uitgang om me vervolgens te realiseren dat ik nog geld moest pinnen. Jammer dat ik niet op de hoogte was van het feit dat de ATM's in Argentinië rampzalig zijn. Ze hebben of geen geld, of ze herkennen je pinpas en creditcard niet, of ze zeggen dat je je limiet al heb bereikt, nog voordat je überhaupt gepind hebt. Dus dat liep erg soepeltjes allemaal. Gelukkig, na 3 ATM's te hebben geprobeerd, verspreid over de hele luchthaven, had ik eindelijk succes en kon ik met wat geld richting mijn appartementje in de wijk Caballito.

Het is een heerlijke plek in een heerlijke wijk. Helemaal niet toeristisch, maar juist typisch Porteño (zoals de Argentijnen in Buenos Aires genoemd worden). Het appartement heeft een balkonnetje waar vanaf 11u 's morgens de zon op staat, totdat 'ie weer ondergaat, werkplekje, groot bed, een aparte keuken en... een badkamer met een bad!

Ik moet toegeven dat de rest van die eerste dag een beetje aan me voorbij ging op een bepaalde manier. Aangezien mijn werkdag al meteen de volgende dag was, had ik een erg praktische instelling: Ik moest weten waar de supermarkt was, hoe het openbaar vervoer werkte, en hoe ik bij mijn stageplek kwam. Andere dingen zou ik later wel ontdekken. Na het bemachtigen van een subte-kaart (vergelijkbaar met een Nederlandse ov-kaart), was ik in staat om me met elk openbaar vervoersmiddel te verplaatsen door de stad. Helemaal fantastisch.
De volgende dag kwam ik op tijd aan bij mijn stage waar mijn taak bestaat uit het organiseren van evenementen en uitstapjes voor buitenlandse studenten/stagiaires die in Buenos Aires komen studeren/werken. Hierbij helpen we ze om het integratieproces in de Argentijnse samenleving te vergemakkelijken en leren ze ook sneller mensen kennen. Komt dat nou even mooi uit voor mij, als nieuweling en solo-reizigster. Ideale plek dus.

Het is nu maandag 26-04, en ik ben hier nu bijna een week. In die tijd heb ik al wat mensen leren kennen en er begint al een soort dagelijkse routine te ontstaan. Dat is erg fijn. Afgelopen weekend ben ik een deel van de stad wat gaan verkennen, maar realiseerde me al snel dat ik nog een hele tijd nodig heb om echt alles gezien te hebben. Buenos Aires bestaat uit erg veel wijken, waarbij iedere wijk zijn eigen charme en must-sees heeft. Heerlijk om door rond te dwalen. Zaterdag heb ik me echter beperkt tot de Plaza de Mayo waaraan Casa Rosada ligt, de officiële werkplek van de Argentijnse president, maar ook de plek van waaruit Evita Perón het volk vanaf het balkon heeft toegesproken. Van daaruit ben ik naar het café Tortoni gelopen, het oudste koffiehuis van Buenos Aires en beroemd omwille van de vele bekende artiesten en intellectuelen die sinds de stichting van het café in 1858 het café als een ontmoetingsplek zijn gaan beschouwen. Ik quote hierbij even een stukje van de website van Expedia die het als volgt omschrijft en het niet beter had kunnen beschrijven:

Zodra de portier de grote deuren met koperen handgrepen voor je opent, ervaar je de 19e-eeuwse charme van het café. Muren met houten lambrisering, marmeren tafels, kandelaars en een glas-in-lood-plafond zorgen voor een verfijnde en romantische ambiance. Ga zitten aan een tafeltje en fantaseer over een tijd waarin Argentijnse schrijvers bijeenkwamen om te genieten van een cortado (espresso met warme melk). Tot de vele beroemde voormalige bezoekers behoren de legendarische tangozanger Carlos Gardel en de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges.

En dat is exact wat ik heb gedaan.

Maar goed. Ik kan nog een heleboel vertellen over wat ik die dag nog allemaal heb gedaan, maar besef ook dat een lange tekst mensen alleen maar afschrikt en dit verhaal is al lang genoeg, dus... ik ga het hier afronden en probeer het de volgende keer korter te houden ;)

Nog één laatste dingetje: hieronder zet ik nog wat random observaties die me zijn opgevallen tijdens mijn eerste week in BA:

- de sirene van een ziekenwagen (maar vreemd genoeg ook de takelwagen?!) klinkt als die van een speelgoedauto met 50 verschillende sirenes, maar dan allemaal achter elkaar geplakt. Je weet niet wat je meemaakt als je het hoort.

- De Argentijnen hier rekenen afstanden in blokken ipv minuten. Toen ik vroeg hoeveel minuten iets ongeveer wandelen was, kon men daar geen antwoord op geven maar kreeg ik steeds maar te horen: niet ver, x aantal cuadras (blokken). Apart.

- Ze fietsen hier zowaar. Niet veel, maar degenen die fietsen dragen een helm en worden vaak nét niet ondersteboven gereden. Ziet eruit als een levensgevaarlijke activiteit.